Programma van de Eindejaar herdenking 2022

op zaterdag 31 december 2022, van 15 tot 16 uur

 

Bij binnenkomst was er muziek van Helga Buitelaar

 

Klokken werden geluid 5 minuten voor aanvang

 

Nadat iedereen welkom was geheten door Hans Sepers, bestuurslid Stichting ‘In de toren’,

 

een muzikale inleiding door het Vocaal ensemble onder leiding van Helga Buitelaar

 

en een gedicht van Verdriet en gemis, uitgesproken door Martin Rensen (stadsdichter)

 

- Het is -

 

Het is een steek

Een gemis

Het is een gedachte

Aan iets dat

Er niet meer is

Het is het gat

Het is de kilte

Het is het donker

Het is de stilte

 

Het is de hoop

Dat het een droom is

Het is de herinnering

Aan iets dat

Niet langer meer gewoon is

 

Het is de lege plek in bed

Het is de pijn

Het is jij

Die er nooit meer zal zijn

 

Het is de rouw

Het doorgaan

Het is het ongenadig

Hard vallen

Het is het weer opstaan

 

Het is onbeschrijfelijk

Het is eigenlijk veel te groot

Het is wat het is

Het leven

Met de dood

 

 

Na stiltemoment sprak Jan Eijgenraam woorden van afscheid

 

Vorige week las ik het gedicht IJsvogel van de dichter Bernlef.

Dat gedicht eindigt met het beeld van een lege trillende tak boven een stromende rivier, het trillen van die tak is dat wat rest van de aanwezigheid van die prachtige vogel, minder dan een seconde ervoor was hij weg-geflitst.

Eigenlijk is hij er nog, ik weet, ik voel dat dat zo is, maar ik zie hem niet meer.

Zo is het ook met mensen die we zijn kwijtgeraakt, mensen die we vanmiddag gedenken

Vandaag vieren we Oud Jaar

We kijken om, twaalf maanden en soms ook nog langer

We vieren blije, gelukkige gebeurtenissen, een trouwpartij, geboorte van een kind, een fijne vakantie.

Maar er waren ook verdrietige gebeurtenissen, soms klein verdriet, een kind wat zich bezeert, een afspraak die niet door kan gaan, een verregende vakantie. Maar het kan ook een gebeurtenis zijn die diep ingrijpt in ons leven.

We hebben afscheid moeten nemen van iemand; een kind, een ouder, een partner, mensen waar we van houden. We waren met hem of haar verbonden, samen weefden we het web van ons leven.

En dan, soms na een lang ziek zijn, soms onverwachts ineens, breekt onze draad, stilte, alleen de tak trilt nog na boven de rivier.

Ik kan je niet missen. Verbonden waren we in zo vele gebeurtenissen, zo veel gedeeld in blijdschap en ook in verdriet.

Ik kijk terug, voel pijn, verlies, soms ongeloof

wat is mij overkomen?

Jij, waar ik zo veel omgeef,

ik kan je niet meer spreken,

ik kan je niet meer horen,

ik kan je niet meer voelen,

ik kan je niet meer in mijn armen nemen,

onbereikbaar voor altijd.

Het is stil geworden, en die stilte doet pijn

en toch

ergens diep bij mij van binnen

diep in die stilte

stilte waar ook mijn gedachten verstommen

daar weet ik jou

jij, dierbare jij

Ik noem je naam

ik voel mijn liefde stromen

dat wat was is niet voorbij

……………….

 

  

Moment van stilte

ieder was met zijn of haar herinneringen

 

Vervolgens werd iedereen uitgenodigd een naam te noemen:

Men kwam naar voren van links, gaf de kaart met de naam af aan Mieke Meulendijks,

ontving een kaars van Aad Schravendeel

en sprak de naam uit van degene voor wie men een kaars ontstak,

dit met de woorden:

 

‘Ik steek een kaars aan voor ….’

 

Tenslotte ontstak burgemeester van Gorinchem, mw. Melissant - Briene 

een kaars voor alle overledenen van Gorinchem wiens naam niet genoemd was

 

Na stilte volgde er een gedicht

 

Gedicht van afscheid en bemoediging door stadsdichter Martin Rensen

 

- Twee Harten -

 

Mocht ik ooit deze plek verlaten

Mijn liefste

Mocht ik ooit

Aan de andere kant geraken

 

Beloof mij dan plechtig

Mijn liefste

Dat jij er hier

Het beste van zult maken

 

Want het zou toch zonde zijn

En de vreugde van het

Leven bederven

Dat wanneer er één hart stopt

Er twee mensen sterven

 

 

Muziek

 

Moment van stilte

 

Burgemeester van Gorinchem, mw. Melissant - Briene

borg tenslotte alle namen in een van de kokers op

 

Afsluiting was rond 16.00 uur

 

Tekst meegegeven kaart:

 

Denk mijn naam, nu ik dood ben,

denk mijn naam maar roep mij niet,

Ik ben vergeten hoe ik heet.

En denk aan mij hoe dwars ik was,

hoe tuk op taal en hoe onzeker

En dat ik van je hield met  huid en ziel.

Maar roep mij niet, lief, roep mij niet,

Ik ben vergeten hoe ik heet.

 

Naar Guillaume van der Graft