Het idee voor de Eindejaars herdenking, die sinds 2002 jaarlijks op 31 december in het bezinningscentrum georganiseerd wordt, is ontleend aan de kerkelijke traditie om op Allerzielen (in de rooms-katholieke kerk) of aan het einde van het kerkelijk jaar in november (in de protestantse kerken) samen de gestorvenen uit de parochie of gemeente te herdenken. Vanwege de steeds verder voortschrijdende ontkerkelijking meent men er goed aan te doen een herdenkingsplechtigheid te organiseren op een ander bijzonder en betekenisvol moment, namelijk de laatste dag van het jaar. Daarbij wordt iedereen in de gelegenheid gesteld samen de geliefden en bekenden te herdenken die in het afgelopen jaar zijn overleden. Uit het toenemende aantal deelnemers blijkt de groeiende behoefte daaraan.
Op 31 december van ieder jaar is centrum In de Toren geopend om iedereen die daaraan behoefte heeft in de gelegenheid te stellen om (met elkaar) afscheid te nemen van dat jaar overleden familieleden, vrienden, bekenden en stadsgenoten. Deze bijeenkomst op oudejaarsdag wordt georganiseerd voor inwoners van Gorinchem en voor degenen die een band hebben met de stad.
De bijeenkomst begint met het uitspreken van een meditatieve tekst, gevolgd door muziek en een gedicht. Daarna wordt door de aanwezigen de naam genoemd van de persoon die men wil gedenken. De naam wordt opgeschreven en een gedachteniskaars aangestoken en in de daarvoor aanwezige bak geplaatst. Nadat de namen zijn genoemd sluit de burgemeester of zijn plaatsvervanger de plechtigheid af door een kaars te plaatsen voor alle niet-genoemde Gorcumers. Tenslotte wordt de lijst met namen opgeborgen in een van de kokers van de Lichttrechter om daar bewaard te blijven. Na afloop is er voor de deelnemers gelegenheid om met elkaar koffie of thee te drinken in de directe omgeving. De bijeenkomsten staan los van kerk of geloof. Iedereen is van harte welkom
Programma Eindejaar herdenking 2018
Bij binnenkomst was er muziek van Helga Buitelaar en haar ensemble
Klokken werden 5 minuten voor aanvang geluid, 15.00 uur
Welkom werd iedereen geheten door Hans Sepers, bestuurslid ‘In de toren’
Vervolgens een muzikale inleiding door:
Vocaal ensemble onder leiding van Helga Buitelaar
Na stiltemoment sprak Martine Wassenaar woorden van afscheid
Het verhaal van de drie rouwende bomen
Lieve mensen,
We zijn hier bij elkaar als mensen die rouw dragen, die rouw kennen en die dus rouwarbeid verrichten. De afgelopen tijd bent u door een kluwen van emoties heengegaan, er waren ook veel praktische dingen om te regelen. U zult ongetwijfeld zeer vermoeid zijn of geweest zijn.
In het verhaal wat ik u nu gaat vertellen over de drie bomen, zult u ongetwijfeld veel herkennen. Niet dat het een wet van meden en perzen is dat rouwen zo verloopt, maar meer dat het sommigen zo vergaat.
“Er waren eens drie bomen. Tijdens een harde storm verloren ze alle drie een tak waarvan ze erg hielden. De bomen gingen alle drie op een andere manier met hun verlies om. Een paar jaar later ging ik op zoek naar de bomen en heb ik ze weer gevonden. Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren.
Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee omgegaan waren.
Vandaag heb ik ze gevonden. De eerste boom was gaan treuren om zijn verlies, en zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde te groeien:
“Dat kan ik niet, want ik mis een tak”. De tweede boom was geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het verlies te vergeten.
En ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde te groeien, groeide hij.
De derde boom was geschrokken van de pijn. Maar hij had gerouwd om het verlies. En het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien had hij gezegd: “Dit jaar nog niet”. Maar de zon kwam het jaar daarop teug. Nu zei de boom: “Ja zon, verwarm mij opdat ik mijn wond kan verwarmen, ziet u, mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet dat hij erbij hoort”. En het derde jaar dat de zon terug kwam sprak de boom:
“Ja zon, laat mij groeien want er is nog zoveel te groeien”. Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee. De eerste boom was klein gebleven. De plaats van de wond was duidelijk te zien, Het was het hoogste punt van de boom. De tweede boom was geen boom meer. Een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. De plek van de wond moest ik gaan zoeken. Achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was geworden. Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het zonlicht stond.
(Evert Landwaard)
Dit verhaal vertelt ons iets over omgaan met verlies en verdriet. Het maakt ons duidelijk dat, als we proberen dit weg te duwen en te doen alsof het er niet is, we onze greep op ons leven kunnen verliezen. Dat als we bij de pakken blijven zitten we niet meer verder groeien. Maar dat als we de tijd nemen om verdriet ook verdriet te laten zijn, en als we daarbij warmte en genegenheid van mensen ervaren, we uitgroeien; groter en sterker dan voorheen.
Zo kan het gaan, maar het kan ook anders, in deze is geen goed of fout. Misschien is voor u de stilte nog oorverdovend. Vandaar dit gedicht van Marinus van de Berg.
De stilte komt de trap af…
Hoe lang is het al geleden dat jij de trap afkwam, gewoon om de nieuwe dag te beginnen, koffie te zetten en naar je werk te gaan, … onbezorgd.
Nu komt alleen nog de stilte van de trap af.
Elke nieuwe dag hoor ik niet jou aankomen maar komt de stilte naar me toe.
Zij is mijn nieuwe levenspartner. In de woonkamer staat je foto.
Soms praat ik even tegen je, vertel wat me bezighoudt, zeg hoeveel ik van je houd. Het is de stilte die antwoord geeft. In de keuken hoor ik je stem 'we eten weer lekker vanavond'. Ik zet nog steeds een bord voor je neer, maar eet in stilte. Hoe lang is het al geleden dat jij de trap opkwam gewoon om de dag te besluiten tanden te poetsen en je lichaam neer te leggen – wel te rusten.
Nu komt alleen nog de stilte de trap op. De slaapkamers vullen zich met leegte alleen mijn tandenborstel deelt nog zijn plekje met die van jou.
Anderen zeggen: hoe lang is het nu geleden?
Wat bedoelen ze? Stilte kent geen tijd. Ik sta stil.
Anderen zeggen: met een jaar ziet de wereld er alweer heel anders uit. De stilte in mij blokkeert een eerlijk antwoord. Snappen mensen dan niet dat het zo simpel niet ligt?
Voelen mensen dan niet hoeveel jij voor me betekende?
Hoe langer je weg bent, hoe meer ik van je ga houden, lijkt het wel.
Nu zijn wij hier in de Toren bij elkaar, in stilte. Er zijn geen woorden die de leegte kunnen vullen.
Er zijn geen zinnen die alle tranen kunnen vertroosten. Er zijn geen geluiden die mij dichter bij jou brengen.
Of toch…er is één woord…Er is één woord dat mijn gemis vult met herinneringen één woord dat mijn hart weer even liefde laat voelen naast de pijn één woord dat mijn verdriet een zachte rand geeft. Dat woord is jouw naam.
Even ben je maar een ademtocht van ons verwijderd.
Even halen we jou heel dichtbij. Even vult de stilte zich met liefde en warmte.
Even wordt zij een heilige ruimte die jouw naam omgeeft en draagt.
Daarna een moment van stilte, ieder met zijn of haar herinneringen
Vervolgens werd een ieder uitgenodigd een naam te noemen en sprak de naam uit van degene voor wie u een kaars wilt ontsteken
‘Ik steek een kaars aan voor ….’
Tenslotte herdacht burgemeester van Gorinchem, mw. Melissant - Briene alle overledenen van Gorinchem door voor hen een kaars te ontsteken
Na stilte volgde een gedicht, voorgedragen door Ro van Doesburg
………..
en muziek
Moment van stilte
Burgemeester van Gorinchem, mw. Melissant - Briene
borg tenslotte alle namen in een van de kokers op
Afsluiting rond 16.00 uur
Mocht men nog even willen napraten over deze bijeenkomst dan was daar gelegenheid voor bij
't Oude Stadthuys, museum café op de Grote Markt
