Eindejaars herdenking 2013
Voor de twaalfde keer werd op Oudejaarsmiddag een bijeenkomst georganiseerd, waarin afscheid genomen werd van hen die sinds november 2012 zijn overleden en afkomstig zijn uit Gorcum of daarmee een band hadden.
Kerkklokken waren te horen 5 minuten voor aanvang
Welkomswoord door Hans Sepers, bestuurlid ‘In de Toren’
Muzikale inleiding door Helga Buitelaar
Na stiltemoment sprak Adri Angyal een gedicht uit
IN MEMORIAM P. D. Ch. d. l. S.
Bundel gebroken kleuren van Jacqueline van der Waals
Henk van Vliet sprak meditatieve tekst bij de herdenking 'In de Toren'
Beste mensen,
Goed dat u gekomen bent, hier in deze historische ruimte, om samen stil te staan bij het overlijden van een dierbare in het jaar dat achter ons ligt. Juist hier en nu staan wij stil bij het verdriet, niet om het te koesteren, zodanig dat het verstikt, maar om ruimte te scheppen, die moed en kracht geeft om verder te gaan. Het afscheid moeten nemen van een dierbare levensgezel is een ingrijpende gebeurtenis.
Onze wereld zit vol met verdriet,
“... zoveel soorten van verdriet ...”,
“... ik noem ze niet ...”, dichtte Vasalis ...,
Nee, dat zou ook niet kunnen ...,
als we alle ellende van krant, radio en t.v. optellen, dan zijn we er nog lang niet ...
Want heel veel is verborgen:
je ziet het niet op straat .....
het is verborgen achter deuren
die meestal niet gemakkelijk opengaan ..
Ieder verwerkt dit verdriet op zijn of haar eigen manier. Wat gemeenschappelijk is, is dat er een leegte ontstaat, die gevuld wordt met stilte.
Een overlijden is een definitief afscheid, maar dat betekent niet dat je dierbare, je geliefde, je maatje voor altijd uit je leven verdwijnt. Het cliché dat een overledene voortleeft in je herinnering of in je hart, berust zoals alle clichés op waarheid.
Hij of zij heeft tenslotte al deel uitgemaakt van je leven tot nu toe, en dat zal ook nooit ongedaan gemaakt worden. De persoon is niet meer fysiek aanwezig, maar maakt deel uit van je gedachten, je herinneringen en de keuzes die je maakt. Je zult bij het begin van elke nieuwe fase in je leven en bij alle speciale momenten even aan hem of haar terugdenken. Met de tijd zullen de pijn en het verdriet afnemen en zullen er steeds meer mooie en liefdevolle herinneringenvoor in de plaats komen. Op een dag merk je dat je het leven weer zinvol en zelfs prettig vindt. Het is moeilijk te zeggen wanneer je die fase zult bereiken en er is geen garantie dat je als je het verdriet, het definitieve afscheid een plaats hebt kunnen geven in je leven, nooit meer pijn of verdriet zult voelen bij de gedachte aan de overledene.
Nu zijn wij hier in de Toren bij elkaar, in stilte.
Er zijn geen woorden die de leegte kunnen vullen.
Er zijn geen zinnen die alle tranen kunnen vertroosten.
Er zijn geen geluiden die jou dichter brengen bij hem of haar,
Die jij moest los laten.
Of toch …
er is één woord …
Er is één woord dat het gemis vult met herinneringen
één woord dat het verdriet een zachte rand geeft.
Dat woord is de naam van hem of haar, die wij nu gedenken.
Wij herinneren ons de namen
van hen met wie we onze tijd deelden,
tijdgenoten, leeftijdgenoten,
soms maar kort,
mensen die we graag zagen,
mensen die ons graag zagen.
Wij herinneren ons de namen van hen die niet meer in onze tijd te zien zijn,
niet meer te spreken zijn, mensen die altijd nog in ons hart zijn en met ons spreken in onze dromen en in de stille uren.
Wij herinneren ons de namen van hen die vergeten lijken te zijn.
Die niet meer genoemd worden die uit de tijd lijken te zijn.
Wij herinneren ons de namen die alleen nog in de stilte worden genoemd.
Wij herinneren ons de namen van hen die een licht waren op onze levensweg, licht en liefde hebben gebracht.
Wij ontsteken dit licht voor hen die nu in de andere tijd zijn, een eeuwige tijd vol licht en liefde.
Wij kunnen, moeten loslaten, maar zullen niet vergeten, want wij weten:
Alles waar je echt van houdt zal warmte blijven geven.
Ook al is het niet gebleven
't blijft altijd een deel van jou, een stukje van je leven.
Vervolgens werden de aanwezigen uitgenodigd de naam te noemen van de overledene die zij herdachten
‘Ik steek een kaars aan voor ….’
Als laatste ontstak burgemeester van Gorinchem, dhr. Barske een kaars voor alle overledenen van Gorinchem wiens naam niet genoemd werden
Na stilte volgde er weer een gedicht en muziek
Von guten Mächten treu und still umgeben
Dietrich Bonhoeffer (1906-1945)
Tenslotte werd door burgemeester Barske alle namen in een van de kokers opgeborgen
Afsluiting rond 16.00 uur
